Η θυσία για την μάνα δεν είναι επιλογή, είναι γραμμένη στο DNA της

Η μητρότητα δεν είναι απλώς ένας ρόλος ή μια υποχρέωση. Είναι κάτι που πηγάζει από μέσα μας, μας κυριεύει και μας μετατρέπει σε μητέρες. Μητέρες που αγαπούν, που φροντίζουν, που νοιάζονται, που αγκαλιάζουν, που ανησυχούν – μητέρες που θυσιάζονται. Γιατί η θυσία της μάνας δεν είναι ζήτημα επιλογής ή συνθηκών.

Είναι γραμμένη βαθιά στο DNA της και ξυπνά από τη στιγμή που θα νιώσει υπεύθυνη για τη ζωή και τη φροντίδα ενός νέου ανθρώπου, του παιδιού της. Κι είναι ένα καθήκον και μια ολόψυχη παράδοση στο μητρικό της ένστικτο, που κρατά απ’ την πρώτη μέρα της εγκυμοσύνης μέχρι την τελευταία της ημέρα στον κόσμο αυτό.

Οι θυσίες μιας μάνας αρχίζουν απ’ την πρώτη μέρα της εγκυμοσύνης

Τη μέρα που μια γυναίκα μαθαίνει το υπέροχο νέο πως θα φέρει στον κόσμο ένα παιδί, τότε είναι που ενεργοποιείται το ένστικτο της μάνας και σταδιακά αφιερώνεται ψυχή και σώμα στην θεόσταλτη αποστολή της. Το παιδί που έρχεται, λοιπόν, μπαίνει σε απόλυτη προτεραιότητα στη ζωή της κι αρχίζουν οι θυσίες – μικρές και μεγάλες. Με λίγα λόγια, μια μέλλουσα μαμά είναι ήδη μαμά και πολλές φορές ξαφνιάζεται και η ίδια με το πως προσαρμόζεται σιγά σιγά στην μοναδική εμπειρία της μητρότητας κι ας μην την έχει ξαναβιώσει ποτέ της.

Όσο το παιδί μεγαλώνει μέσα της τόσο συνειδητοποιεί την αποστολή της

Η εμπειρία της εγκυμοσύνης και η γέννηση ενός παιδιού αποτελούν ένα αληθινό θαύμα – το «θαύμα της ζωής». Στο επίκεντρο αυτού του θαύματος, βρίσκεται η μητέρα, εκείνη που επιφορτίζεται με τις ραγδαίες αλλαγές στο σώμα, την ψυχή και τον νου που φέρνει μια κύηση, αλλά και τις οδύνες του τοκετού, στην τελική ευθεία για το χαρμόσυνο γεγονός. Κι είναι αληθινά υπέροχο το πως, καθώς το παιδί μεγαλώνει μέσα της και της συστήνεται κατά κάποιον τρόπο μέσω της ιδιαίτερης σχέσης τους, η μάνα συνειδητοποιεί την αποστολή της και δίνεται απόλυτα σ’ αυτήν – αφιερώνει τη ζωή της στη ζωή που έρχεται.

Αφού γεννήσει γίνεται σωστό θηρίο για να προστατέψει το μικρό της

Μετά τη γέννα, το παιδί αφήνει την ασφάλεια του σώματος της μάνας για να βγει σ’ έναν κόσμο που, αρχικά, του είναι ξένος και εχθρικός. Όπως, λοιπόν, είναι φυσικό, προσκολλάται στη μητέρα του αναζητώντας ασφάλεια και μια άρρητη υπόσχεση ότι θα είναι δίπλα του να το προφυλάξει απ’ το κάθε τι. Και τότε, η μάνα μετατρέπεται ενστικτωδώς σε μια πραγματική λέαινα, ικανή να θυσιάσει και τη ζωή της ακόμη για να προστατέψει το παιδί της και να κρατήσει μακριά κάθε απειλή ή κίνδυνο.

Φροντίζει να μη λείψει τίποτα απ’ το παιδί της κι ας λείψει από ‘κείνη

«Η μάνα μένει νηστικιά για να να ταΐσει τα παιδιά της» είπε κάποτε ο Γέρων Παΐσιος και είναι μια παγκόσμια και διαχρονική αλήθεια. Κανείς δεν έχει τη θυσία γραμμένη στο DNA του, όπως η μάνα που δεν θα σταματήσει σε τίποτα και δεν θα σκεφτεί τον εαυτό της ούτε στιγμή, αν πρόκειται για τη ζωή και την ευημερία του παιδιού της. Μέχρι να σιγουρευτεί ότι μπορεί να σταθεί στα πόδια του με τις δικές του δυνάμεις, κάνει τα πάντα για να μην του λείψει τίποτα. Κι ύστερα όμως, όσα χρόνια κι αν περάσουν, δεν παύει να βλέπει σ’ εκείνο το μικρό της και να κρατά την αγκαλιά της ανοιχτή, έτοιμη να το περιβάλλει με αγάπη και ζεστασιά.

Προετοιμάζεται για την μεγαλύτερη θυσία: να το δει να φεύγει από κοντά της

Η περίοδος μεταξύ της γέννησης ενός παιδιού και της ενηλικίωσής του είναι για την μάνα μια ολόκληρη ζωή, γεμάτη από μοναδικές στιγμές και ανεκτίμητες αναμνήσεις. Κι όμως, έρχεται κάποια στιγμή που μοιάζει με δευτερόλεπτα και δεν μπορεί να καταλάβει πότε πέρασαν τα χρόνια και το καμάρι της είναι έτοιμο να αφήσει τη φωλιά και να πετάξει μόνο του. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη θυσία που καλείται να κάνει – όχι η τελευταία, αφού δεν παύει να είναι μάνα, αλλά η μεγαλύτερη. Να δει το παιδί της να φεύγει από κοντά της κι έναν νέο κύκλο να ξεκινά, με τα άγχη και τις αγωνίες, αλλά και με τις ευτυχισμένες στιγμές που επιφυλάσσει σε μια γυναίκα η μητρότητα.

Πηγή : mama365.gr