«Μαμά, φοβόμουν να στο δείξω αλλά έχω ένα εξόγκωμα στο στήθος μου»: Η 8χρονη κόρη της εμφάνισε καρκίνο του μαστού

Γράφει η μαμά-blogger Annette Turner

«Τα γεγονότα του 2015 χαράχτηκαν για πάντα στο μυαλό μου. Πολύ συχνά γινόμαστε μάρτυρες αφόρητου πόνου στη ζωή μας, όμως ως άνθρωποι έχουμε την τάση της ‘αυτοσυνήρησης’ και θέλουμε να πιστεύουμε, ότι τα άσχημα συμβαίνουν μόνος στους άλλους. Αυτό, βέβαια, προκύπτει από έναν βαθύ φόβο που έχουμε μέσα μας: Τον φόβο του ‘κι αν συμβεί σε εμένα; Σε κάποιον που αγαπώ;’ Η σκέψη αυτή μπορεί να γεννήσει έναν εσωτερικό πόνο που δεν θέλουμε να βιώσουμε. Έτσι, κρυβόμαστε πίσω από τις μάσκες μας και συνεχίζουμε τις ζωές μας, σαν όλα να πηγαίνουν τέλεια. Όλο αυτό μέχρι τη στιγμή που συγκεκριμένα γεγονότα θα προκύψουν, τα οποία θα μας ταράξουν συθέμελα…

Ήμασταν πάντα μια πολύ δεμένη οικογένεια, με μεγάλη αγάπη να δένε εμένα με τον άνδρα μου και τα παιδιά μας. Στα 27 μας αποκτήσαμε την πρώτη μας κόρη, την Μπριάνα, και η ευλογία που νιώθαμε ήταν απερίγραπτη! Έξι μήνες μετά τη γέννησή της, όμως, διαγνώστηκα με μία σπάνια μορφή καρκίνου το τραχήλου. Το χειρουργείο μου ήταν επιτυχημένο σώθηκα. Επτά χρόνια αργότερα έμεινα έγκυος στο δεύτερο παιδί μας, ένα ακόμα μικρό κοριτσάκι, την Κρίσυ, που μας γέμισε ευτυχία! Και σχεδόν έναν χρόνο μετά, ο άνδρας μου διαγνώστηκε με Λέμφωμα Non-Hodgkin. Είχε χάσει τον πατέρα του 4 χρόνια πριν από λευχαιμία, οπότε η διάγνωση αυτή πραγματικά μας τρόμαξε.

Έκανε χημειοθεραπείες για 8 μήνες και ο καρκίνος υποχώρησε. Τα χρόνια πέρασαν και καταφέραμε να γίνουμε ευτυχισμένοι ξανά. Μέχρι τον Οκτώβριο του 2015:

‘Μαμά, φοβάμαι…’ μου είπε, καθώς ερχόταν προς το μέρος μου, από το μπάνιο. Ετοιμαζόταν για ύπνο. ‘Τι συμβαίνει αγάπη μου;’ Τη ρώτησα σκύβοντας να κοιτάξω το πρόσωπό της. ‘Μαμά, φοβόμουν να στο πω, αλλά έχω ένα εξόγκωμα στο στήθος μου. Το έχω εδώ και καιρό και έχω φοβηθεί και ήθελα να στο πω.’ Άναψα το φως και τη ρώτησα αν με αφήνει να το πιάσω.

Σήκωσα τη πυτζάμα της και ήταν εκεί. Ένας σκληρός όγκος στον δεξιό της μαστό, ακριβώς κάτω από την θηλαία άλω. Πάγωσα, όμως προσπάθησα να μην το δείξω. Της είπα ότι την επόμενη μέρα θα πηγαίναμε στον γιατρό και κάλεσα τον άνδρα μου να το δει. Την αγκαλιάσαμε μαζί και τη διαβεβαιώσαμε, ότι όλα θα πάνε καλά…

Το ραντεβού στην γιατρό έγινε το απόγευμα της επομένης. Όταν την είδε, κοίταξε τον όγκο προβληματισμένη και συνέστησε αντιβίωση για μερικές ημέρες, με την ελπίδα, ότι επρόκειτο για κάποια φλεγμονή που θα φύγει. Επιμείναμε, ότι ανησυχούμε και ότι ίσως θα έπρεπε να κάνει έναν υπέρηχο, αλλά ήταν μάταιο. Πήραμε την αγωγή και φύγαμε.

Το βράδυ το συζητήσαμε με τον άνδρα μου ξανά και καταλήξαμε, στο ότι θέλαμε να κάνει περαιτέρω εξετάσεις, τις οποίες έκανε πολλές ημέρες μετά, καθώς η παιδίατρός της δεν συμφωνούσε και μας απέφευγε. Ο εξαιρετικός γιατρός που ανέλαβε τον υπέρηχο επιβεβαίωσε αυτό που φοβόμασταν και κάλεσε χειρουργό. Μας είπαν, ότι μάλλον επρόκειτο για ‘ιναδένωμα’, όμως καλύτερα να μην το αφαιρούσαμε ακόμα, καθώς θα κατέστρεφε τον γύρο ιστό του μαστού. Ίσως θα έπρεπε να περιμένουμε 6 μήνες και να δούμε. Διαφωνήσαμε ανοιχτά μαζί του, όμως μας έπεισε. Εξάλλου, ήταν ο γιατρός…

Στην διαδρομή προς το σπίτι νιώθαμε άβολα. Έχοντας περάσει καρκίνο και οι δύο, δεν θέλαμε ούτε να περιμένουμε ούτε να ρισκάρουμε. Η ίδια η κόρη μας ήθελε να το βγάλει. Επιστρέφοντας στο σπίτι κάλεσα τον χειρουργό και του το είπα. Προσπάθησε να μου αλλάξει γνώμη, όμως αυτή τη φορά ήμουν κάθετη. ‘Θέλουμε να αφαιρεθεί άμεσα.’

Η επέμβαση τον Νοέμβριο του 2015 ήταν άκρως επιτυχημένη και η ζωή μας συνεχίστηκε φυσιολογικά για τις επόμενες ημέρες, μέχρι που βγήκαν τα αποτελέσματα της βιοψίας: εκκριτικό καρκίνωμα του μαστού. Το παιδί μου είχε καρκίνο. Μία εξαιρετικά σπάνια μορφή καρκίνου που εμφανίζεται σε 1 στις 1 εκατομμύριο γυναίκες. Ποτέ μέχρι σήμερα σε παιδιά. Η γιατρός που θα μας αναλάμβανε μας περίμενε το επόμενο πρωί στο γραφείο της…

Δεν μπορώ να σας περιγράψω το σοκ, τα δάκρυα, τον πανικό, τα λόγια στον άνδρα μου που άρχισε να κλαίει κι εκείνος… Δεν ξέρω καν πώς γύρισα στο σπίτι. Αποφασίσαμε να μιλήσουμε στα παιδιά μας και να τους εξηγήσουμε τι μας περίμενε ως οικογένεια. Η φρίκη και ο τρόμος στα μάτια της κόρης μου, όταν της είπαμε ότι έχει καρκίνο, όπως είχαμε και εμείς, σε μερικά λεπτά μετατράπηκε σε δύναμη: ‘Θα το πολεμήσω με νύχια και με δόντια και θα το κερδίσω!’ μας απάντησε. Μόλις 8 χρονών και ήδη με απίστευτη δύναμη για τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής της…

Οι γιατροί στην κλινική για τα παιδιά με καρκίνο, ήταν παραπάνω από εκπληκτικοί! Μας ενημέρωσαν, ότι πρέπει να γίνει ένα ακόμα χειρουργείο για να αφαιρεθούν κάποιοι λεμφαδένες, ώστε να αποφευχθεί η διασπορά του καρκίνου στο σώμα της. Η ομάδα των ειδικών που μας πλαισίωσε, που μας συμβούλευσε, με συμπαραστάθηκε, μας τόνωσε ψυχολογικά ήταν συγκινητική. Η κόρη μου, όμως, ήταν το κάτι άλλο… Όταν την πήραν για το χειρουργείο σκεφτόμουν πόσο αλλαγμένη θα βγει από όλο αυτό…

Μερικές ώρες αργότερα την περίμενα στην ανάνηψη. Άκουσα τα ροδάκια να πλησιάζουν και εκείνη κάπως να κλαίει, χωρίς να έχει ακόμα ξυπνήσει. Καταλάβαινα ότι πονούσε. Η νοσηλεύτρια μου είπε ότι η επέμβαση πήγε πολύ καλά και ότι ερχόταν ο γιατρός να μας μιλήσει. Παρατήρησα, ότι το αρκουδάκι που είχε μαζί της φορούσε έναν επίδεσμο σαν τον δικό της. Ευχαρίστησα τη νοσηλεύτρια με δάκρυα στα μάτια.

Η θέληση της 8χρονη κόρης μου για ζωή ήταν αυτό που φώτιζε το πρόσωπό της και όλες τις επόμενες ημέρες μας. Από τότε έχουν περάσει περίπου 4 χρόνια. Και έχουμε δεθεί ακόμα πιο πολύ ως οικογένεια. Η κόρη μου από τότε έχει κληθεί να μιλήσει σε αμέτρητα συνέδρια για παιδιά με καρκίνο, σε εκπομπές, σε Πανεπιστήμια… Όλοι συγκλονίζονται με τη δύναμή της, την επιθυμία της να μάθει, να παλέψει… Αυτό που της συνέβη, την άλλαξε για πάντα. Όμως δεν θα σταματήσει ποτέ να αγαπά, να ζει κάθε στιγμή και να φωτίζει τον κόσμο με την απίστευτα δυνατή καρδιά της!

Ο καρκίνος δεν κάνει διακρίσεις. Μπορεί να επηρεάσει οποιονδήποτε, σε κάθε ηλικία. Όμως οι εμπειρίες αυτές σε φέρνουν πιο κοντά στο πραγματικό νόημα της ζωής. Η ζωή μας είναι ένα δώρο! Δεν έχει σημασία τι δουλειά κάνεις, τι αμάξι οδηγείς, σε τι σπίτι μένεις! Αυτό που μετράει, είναι οι άνθρωποι δίπλα σου. Οι εμπειρίες που παίρνεις και πόσα μαθαίνεις από αυτές και -τέλος- τι μπορείς να κάνεις για να βοηθήσεις τους ανθρώπους γύρω σου. Αυτές είναι οι κλωστές που μας δένουν όλους μαζί.»

Πηγή: LoveWhatMatters, infokids.gr