Τον λένε βιασμό, κι έχει όνομα και συναίσθημα !

Την λένε “Μαρια” και είναι φίλη μου.
Την ονόμασα έτσι, γιατί η ιστορία της θα μπορούσε να είναι η ιστορία οποιασδήποτε γυναίκας.
Δεν θα μιλήσω για το πώς ένιωσε, τότε πού έπεσε πάνω της με βία.
Δεν θα πώ για το όχι της,που δεν ακούστηκε ποτέ.
Ούτε για τα δάκρυά της, που για μήνες, χρόνια, εποχές πότιζαν τα ρούχα ,τα μαλλιά, το μαξιλάρι της.
Δεν θα μιλήσω για τον κόσμο ,τις ερωτήσεις τους, το παγωμένο βλέμμα τους.
Ούτε για το άλλο,το προσωπείο της λύπης, της συμπόνιας, του οίκτου.
Δεν θα μιλήσω για τις ενοχές, τους φίλους που το έβαλαν στα πόδια, ή τον ερωτικό δεσμό της, που διακόπηκε απότομα.
ΘΑ μιλήσω για τον καθρέφτη που δεν μπορούσε να κοιτάξει ούτε τυχαία, όταν περνούσε μπροστά του.
Για το ντεκολτέ ή το κοντό φόρεμα που ποτέ δεν τόλμησε να αγοράσει.
Για το μακιγιάζ που δεν έβαλε, για τα μαλλιά που δεν χτένισε,για το κόκκινο κραγιόν που την απωθούσε καταδικαστικα.
Θα μιλήσω για το άρωμα που δεν αρωματισε τον λαιμό της και τις γόβες που πλήγωναν λέει, θανάσιμα τα πόδια της.
Για το σινεμά που δεν πήγε, γιατί τελείωνε αργά, και το στενάκι που ήταν σκοτεινό, άρα απαγορευτικό για κείνην.
Για την εκδρομή και το ταξίδι που δεν έκανε, γιατί δεν βρήκε παρέα και μόνη της ήταν πρόκληση.
Θα μιλήσω για τις κόρες της ,που δεν τις άφησε ποτέ από το οπτικό της πεδίο, γιατί πάντα είχε αυτήν την ανησυχία.
Για τον έρωτα που δεν έζησε από εκεί και πέρα, για το σεξ που δεν έκανε με τον άντρα της, αλλά ούτε και με κανέναν άλλο σύντροφο, γιατί οι μνήμες περνούσαν πάντα από μπροστά της.
Για το σφουγγάρι στο ντουζ, που ακόμα τρίβει με μανία πάνω στο κορμί της, μέχρι να αισθανθεί την εξυγίανση.
Θα μιλήσω για τόσα και άλλα τόσα, άλλα δεν το θέλει ούτε και αυτή.
Γιατί δεν τελειώνει η λίστα με τα ΜΗ της.
Δεν τελειώνει η λίστα με τις απαγορεύσεις που έχει βάλει η ίδια στον εαυτό της.
Τις χαρές της ζωής που στερήθηκε από εκείνη την μέρα και μετά.
Γιατί ο βιασμός δεν κρατάει εκείνα τα δέκα λεπτά, που όλοι έχουμε στο μυαλό μας.
Κρατάει όσο εσύ του επιτρέπεις να αναπαράγεται.
Και αυτή έχει αποφασίσει να προχωρήσει μπροστά πλέον ,τα μάτια της όμως, όση ώρα μου μιλάει, εξακολουθούν να είναι καρφωμένα στο πάτωμα.
“Μαρία” σήκωσε το βλέμμα, μην το κρατάς άλλο χαμηλά.
Η ζωή είναι ωραία και σε περιμένει.
Μην την έχεις άλλο στην αναμονή!!
Σήκω, προχώρα μπροστά,γιατί εσύ ξέρεις πώς εκείνο το ΟΧΙ, το είχες φωνάξει με όλη την δύναμη σου.

Ρούλα Παγιαλάκη/loveletters