Γράφει η Μαρία Κυπραίου.

Αλλάξαμε. Όλοι αλλάζουν. Όσο τα χρόνια μπορούν και περνάνε από πάνω μας, εμείς γινόμαστε άλλοι.
Κάποιοι άλλοι στα σώματά μας, όχι ότι δεν αλλάζουν και αυτά.
Άλλες σκέψεις, άλλα όνειρα, άλλες αντιλήψεις, άλλες στάσεις ζωής. Έτσι αλλάξαμε και εμείς.

Εσύ ίσως λίγο παραπάνω ή ίσως να άλλαξα εγώ και να μη το βλέπω. Δεν ξέρω και δεν θα το ψάξω.
Για το μόνο που θα σε χρεώσω απόψε, είναι που έπαψα να σε ζηλεύω.

Όταν γνωριστήκαμε, αν θυμάσαι, υπήρχε μια φλόγα.
Σε ζήλευα, όχι τρελά, όμως δεν ήθελα τα μάτια των γυναικών να πέφτουν πάνω σου, ούτε ήθελα να λιώνουν άλλες για εσένα. Τώρα όμως μη ρωτάς. Δεν σε βλέπω έτσι πια. Δεν με νοιάζει αν κάποιο βλέμμα ή κάποιο τυχαίο άγγιγμα πέσει επάνω σου. Κι ας είμαι δίπλα σου, κι ας σε παρατηρώ από την απέναντι γωνία, το ίδιο μου κάνει.

Δεν καίγομαι όπως και τότε και είναι το μοναδικό που σου χρεώνω απόψε. Ότι άφησες να μου φύγει η λαχτάρα και ο έρωτας. Φταις! Που δεν σε ζηλεύω πια, φταις και μην προσπαθείς να το αρνηθείς απόψε.

Απόψε αγάπη μου, οι μάσκες έπεσαν και τα ρούχα χάθηκαν. Απόψε μείνανε τα πρόσωπα ατόφια και τα κορμιά γυμνά.

Και τα πρόσωπα αγάπη μου μιλάνε και τα κορμιά δείχνουν. Ας μην κρυβόμαστε άλλο. Όχι τώρα.

loveletters.gr