Έναν άντρα σαν κι εσένα να έβρισκα, μπαμπά..

Γράφει η Μαριλένα Σ.
Πατρικό πρότυπο. Δυο λέξεις τόσο μικρές, μα ταυτόχρονα με τόση μεγάλη σημασία. Είναι η πρώτη μας αγάπη, ο πρώτος μας έρωτας, και ο παντοτινός. Είναι το πρότυπο μας και το μεγαλύτερο μας στήριγμα. Είναι αυτός που θα «ξεσκονίσει» κάθε αγόρι που επιλέγουμε να έχουμε διπλά μας, ώστε να σιγουρευτεί ότι είμαστε σε καλά χεριά, και είναι αυτός που στα δικά του χεριά θα κλαίμε ασταμάτητα για οτιδήποτε μας βαραίνει. Είναι αυτός που ντρεπόμαστε να του ανοιχτούμε στα προσωπικά μας, αλλά τελικά όταν έρθει η ώρα, μας βγαίνουν να του τα πούμε όλα πιο εύκολα και ειλικρινή απ’ ότι σε οποιαδήποτε φίλη μας. Είναι αυτός που ξέρουμε ότι θα μας τα ψάλλει μόλις του πούμε την γκάφα που κάναμε, αλλά θα μας συμβουλεύσει καταλληλότερα απ’ τον καθένα για το πώς να τη διορθώσουμε.

Είναι και πολλά ακόμα όμως. Είναι ο πρώτος μας δάσκαλος, στο σχολειό της ζωής. Είναι ο ταξιτζής μας εκείνα τα βράδια που θέλαμε να βγαίνουμε και ερχόταν με το ρολόι συγκεκριμένη ώρα να μας μαζέψει μετά. Είναι ο ψυχολόγος μας, που μας ακούει φρικαρισμένος να πλαντάζουμε στο κλάμα μην ξέροντας αν πρέπει να νευριάσει με τον καθένα που μας έφερε σ αυτή τη θέση ή να μας καθησυχάσει. Είναι εκείνος ο όποιος θα μας τονίσει πρώτος κάθε στιγμή που είμαστε λάθος, αλλά θα μας επιβραβεύσει και πρώτος σε κάθε μας επιτυχία.

Είναι εκείνος ο άνθρωπος που του λέμε με παράπονο «γιατί δεν μπορώ να βρω κανέναν σαν και εσένα;» Γιατί, κακά τα ψέματα, δεν θα βρούμε. Γιατί για τους άντρες μας, δεν θα είμαστε πάντα οι βασίλισσες τους, αλλά για τους μπαμπάδες μας πάντα μα πάντα θα είμαστε οι πριγκίπισσες τους. Ο θησαυρός τους. Ο πρώτος τους «έρωτας» με την πρώτη μάτια. Το διαμάντι τους το πολύτιμο που αλίμονο σ όποιον επιχειρήσει να το διαλύσει.

-Και σε ρωτάω μπαμπά. Όπως σ’ έχω ρωτήσει τόσες φορές ήδη ως τώρα. Γιατί εγώ δε βρίσκω κάποιον σαν εσένα; Τι εννοώ σαν εσένα; Δεν είναι αρκετά αυτονόητο; Γλυκό, τρυφερό και γεμάτο κατανόηση. Τόσο με τη γυναίκα σου όσο με τα παιδιά σου. Που ζεις σ ένα σπίτι με τρεις γυναίκες –εκ των οποίων είμαστε η μία χειρότερη απ’ την άλλη– και η υπομονή σου είναι ατελείωτη. Που δουλεύεις για εμάς και παρ’ όλη την κούραση σου, γυρνάς σπίτι μονίμως με χαμόγελο και είσαι πάντοτε πρόθυμος να ακούσεις οτιδήποτε έχουμε να σου πούμε και να καθίσεις να συζητήσεις μαζί μας. Που μπορεί να δουλεύεις όλη μέρα, αλλά πάντα θα ‘χεις δυνάμεις για ένα οικογενειακό φαγητό, ένα ποτό, μια ταινία, μια συζήτηση που ίσως τραβήξουν ως αργά. Και που, βρε μπαμπά, πάτησες τα 50, αλλά ακόμα τη γκρινιάρα και ανυπόφορα παραπονιάρα μαμά ακόμα την έχεις σαν βασίλισσα –χαρά στην υπομονή σου.

Και κάπου εδώ είναι που έρχεται το δίλημμα. Θα πρέπει να σε ευχαριστήσω για όλα αυτά τα όμορφα πρότυπα που με μεγάλωσες; Ή μήπως θα πρέπει να σου «θυμώσω» που με μεγάλωσες με μια τόσο ιδανική ιδέα για το πώς είναι ο «σωστός» και ιδανικός άντρας, που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει; Γιατί μπαμπά, κανείς δεν είναι σαν εσένα. Τι να το κάνεις το καλό παιδί, αν δεν σε καταλαβαίνει; Τύφλα να χει η καλοσύνη μπροστά στη συνεννόηση.

Όχι, δεν είμαι εγώ περίεργη. Εσύ παραήσουν κάλος και τα στάνταρ μου είναι ψηλά. Εσύ μου έμαθες πως δεν αξίζει να συμβιβάζομαι με τίποτα μέτριο. Ότι αξίζει να παλεύω και να ονειρεύομαι ώσπου να βρω αυτό που θα μου ταιριάξει και θα μου αξίζει.
Και κάπου εδώ, θα θελα να πω ένα ευχαριστώ. Μεγάλο.
Γιατί για έμενα δεν είσαι απλά ένας μπαμπάς. Είσαι ο βασιλιάς μου, ο ήρωας μου, και όλη μου η δύναμη. Είσαι ο λόγος που ποτέ δεν παραιτούμαι και πάντα προσπαθώ για όλα μέχρι τέλους. Είσαι ο λόγος που πάντα έχω το κεφάλι μου ψηλά και νιώθω περήφανη για το ποια είμαι. Γιατί είσαι το πρότυπο μου απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, και με έχεις κάνει να πιστέψω ότι έχω τον καλύτερο μπαμπά, σ έναν κόσμο γεμάτο μπαμπάδες. Και όλα αυτά τα ‘χεις καταφέρει γιατί μ έχεις κάνει με τις λέξεις σου να νιώθω σιγουριά, για ό,τι κ αν κάνω, και με τις πράξεις σου να νιώθω ασφάλεια σε κάθε μου βήμα. Γιατί είσαι ο μοναδικός άνθρωπος που απλά δεν γίνεται να με απογοητεύσεις. Ποτέ δεν το ‘χεις κάνει. Και είμαι εντελώς σίγουρη ότι ποτέ δεν πρόκειται. Γιατί; Γιατί μου ‘χεις αποδείξει ότι με αγαπάς περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο σ αυτόν τον κόσμο. Ακόμα κι απ’ τον ίδιο σου τον εαυτό. Γιατί η οικογένεια σου είναι τα πάντα σου και μας το αποδεικνύεις μέρα με τη μέρα, ξανά και ξανά.

Μπαμπά, ξέρεις ότι σ αγαπώ. Αλλά ένα «σ αγαπώ», είναι πολύ λίγο για να εκφράσω το πόσο τυχερή νιώθω που σε έχω. Σ ευχαριστώ για όλα «μπαμπίνο μου»….

Υ.Γ. μαμά μη ζηλεύεις, και εσένα σε λατρεύω.

loveletters.gr